ZANDKORRELS

Heb jij soms ook het gevoel dat het leven als zandkorrels door je vingers glipt ? Je probeert het vast te houden. Hoe steviger je je vuist vastknijpt, hoe sneller het erdoor glijd.

Komt het door de duistere winterdagen of is het de tijdsgeest, dat waarden als vriendschap, solidariteit, relativeren, samenhorigheid lijken verdwenen te zijn ?

Het lijkt wel of de Kremlindoctrine eindelijk ingeburgerd is in onze Westerse, Vlaamse, Kempische samenleving.

Ik weet het, het is zwaar op de maag, maar kijk eens rond, kijk eens in jezelf. Er is niets goed meer, iedereeen doet alles verkeerd ! Niemand engageert zich ! Alles kan beter !

'Niets, iedereen, alles, niemand', woorden die zo algemeen zijn dat zij lijken weggeplukt uit een anarchistische film.

Het is o zo gemakkelijk om mee te huilen met de wolven, maar het is de vraag of dit wel een harmonisch koor is ?

Een zeel bestaat uit honderden kleine vezels en is slechts sterk als die goed ineengevlochten zijn. Dan heb je pas trekkracht. Niet het zeel zelf is sterk, wel de samenhorigheid van de honderden vezels waaruit het bestaat. Dan pas kan je er iets mee voorttrekken.

Geen enkele van die vezeltjes is belangrijk dan een ander : allen hebben zij dezelfde waarde want zij moeten samen blijven om sterk te blijven.

Komt er echter een kink in de kabel dan knappen ze één voor één af en heb je slechts losse eindjes over. Als zandkorrels die door je hand glippen !